ویتامین  K

ویتامین  K به گروهی از ویتامین‌های محلول در چربی گفته می‌شود که در روده و کبد ساخته شده و در لختگی خون نقش دارند. نام ویتامین K از حرف نخست واژه Koagulation در زبان آلمانی یا Coagulation در زبان دانمارکی گرفته شده است.

در سال ۱۹۳۵ میلادی، دانشمندی دانمارکی بنام هنریک دام متوجه وجود ماده‌ای در بدن مرغ شد که باعث لخته‌ شدن خون می‌شد. وی این ماده را «ویتامین کا» نام‌گذاری کرد.

ویتامین K ترومبین را که برای لخته‌ شدن طبیعی خون لازم است فعال می‌کند. ویتامین کا مانند ویتامین دی محلول در چربی است و بدن برای جذب آن نیاز به صفرا دارد. این ویتامین در برابر گرما پایدار است اما در مقابل نور خورشید و یخ زدگی از بین می‌رود. هر چه هوا گرمتر شود نیاز بدن به ویتامین K بیشتر می‌شود.

دو نوع ویتامین کا موجود در مواد غذایی غالبا فیلوکینون (ویتامین K1) و مناکینون (ویتامین K2) می باشند. منابع فیلوکینون شامل سبزیجات برگ سبز مانند کلم، اسفناج، کلم بروکلی، کاهو، روغن سویا و کانولا است و مناکینون در برخی از منابع حیوانی نظیر گوشت، لبنیات، تخم مرغ و غذاهای تخمیر شده یافت می شود. فیلوکینون پس از مصرف، توسط باکتری‌های روده بزرگ به شکل ذخیره‌ ای آن یعنی ویتامین K2 تبدیل می شود. ویتامین Kاز طریق روده کوچک جذب شده و در بافت چربی و کبد ذخیره می گردد.

ویتامین K در سراسر بدن از جمله کبد، مغز، قلب، پانکراس و استخوان یافت می شود. از آن جایی که ویتامین کا خیلی سریع تجزیه و از طریق ادرار یا مدفوع دفع می شود، حتی در اثر مصرف مقادیر زیاد به ندرت به سطوح سمی در بدن می رسد. با این حال میزان توصیه شده مصرف روزانه مکمل های حاوی ویتامین K به سن و جنسیت فرد بستگی دارد. این میزان برای بانوان ۱۹ سال و بالاتر ۹۰ میکروگرم و مردان ۱۹ سال و بالاتر ۱۲۰ میکروگرم در روز می باشد. از آن جایی که این ویتامین محلول در چربی است، برای بهبود جذب آن بهتر است؛ مواد غذایی و یا مکمل های حاوی ویتامین K را با مقداری چربی مصرف نمایید. به عنوان مثال؛ برای جذب بهتر ویتامین کا موجود در سالاد کلم و یا کاهو به آن روغن زیتون و یا آووکادو اضافه کنید!